Σπύρος, ηθοποιός: Το ρατσισμό τον βιώνω καθημερινά επειδή ζω στην Κυψέλη, είμαι μόνιμος κάτοικος σε μια γειτονιά με πολλούς μετανάστες. Βλέπω την ανισότητα, αναγκάζομαι να μαλώσω στο σούπερ-μάρκετ με την ταμεία που εκμεταλλεύεται την εξουσία που έχει απέναντι στον μετανάστη και του συμπεριφέρεται άσχημα, αναγκάζομαι να μαλώσω στο ταχυδρομείο επειδή του στέλνουν πίσω το πακέτο δύο και τρεις φορές κι αναγκάζεται να πληρώσει και δεν μπορεί να βρει το δίκιο του επειδή είναι μετανάστης. Ο ίδιος δεν έχω βιώσει. Αλλά μέσα στη δουλειά μου ως ηθοποιός που παίζω γυναίκειο ρόλο για παράδειγμα άκουσα «α παλιοπούστηδες». Απέναντι σε καλλιτέχνες που παίζουν θέατρο κάποιοι το αντιλαμβάνονται αλλιώς και λάθος. Εγώ απέναντι στο ρατσισμό μπορώ και το διαχειρίζομαι, γίνομαι σκληρός και έτσι πρέπει να είμαστε όλοι.
Φώτης δικηγόρος: Επειδή είμαι γκέι και δεν είναι κρυφή η ζωή μου, το λέω ότι είμαι γκέι, έχω βιώσει το ρατσισμό όχι μόνο από τους ρατσιστές πολίτες αλλά ακόμα χειρότερα τον κρατικό ρατσισμό από την αστυνομία. Έχω καταθέσει και σχετική αναφορά στο Δικηγορικό Σύλλογο Πειραιώς επίσημα με αριθμό πρωτοκόλλου. Δυστυχώς ο προηγούμενος πρόεδρος κ. Μανουσάκης κώφευσε. Μου έχουν τύχει πολλά περιστατικά 24 ώρες το 24ωρο άντρες της αστυνομίας με πολιτικά να με βρίζουν «πούστη», «πουστάρα». Δεν ξέρω τι ακριβώς πρόβλημα έχουν μαζί μου. Με θεωρούν τρομοκράτη; Δεν ξέρω τι με θεωρούν. Δεν είχαν καν το στοιχειώδες ήθος που πρέπει να έχει ένα κράτος δικαίου, αν εγώ έχω κάνει κάτι να με συλλάβουν, να με στείλουν στον εισαγγελέα ή οτιδήποτε. Ή έστω να μου πουν τι πρόβλημα έχουν. Μάλλον φταίει το γεγονός ότι ποτέ δεν έκρυψα αυτό που είμαι. Την ερωτική και σεξουαλική μου ταυτότητα. Ίσως αυτό είναι που τους ενοχλεί. Ίσως τους ενοχλεί ότι περπατάω στο δρόμο με εραστές, πιασμένος χέρι-χέρι. Θεωρώ ότι πάνω σε αυτή τη γη ό, τι δικαιώματα έχουν οι ετεροφυλόφιλοι άνθρωποι έχουν και οι ομοφυλόφιλοι άνθρωποι. Εγώ θα συνεχίζω να ζω με τον τρόπο που θέλω.
Babadi, μετανάστης: Καθημερινά βιώνω το ρατσισμό. Κι από τον κόσμο κι από την αστυνομία. Είμαι περίπου 1,5 χρόνο στην Ελλάδα και δεν μιλάω καλά ελληνικά. Αλλά κάποια σχόλια τα καταλαβαίνω απο τον τρόπο που με κοιτάζουν. Υπάρχει όμως και ο ρατσισμός από την αστυνομία. Εμείς ζούμε με αυτό το φόβο. Στο λεωφορείο μας σταματούν και μας κάνουν ελέγχους για χαρτιά. Μια φορά ενώ είχαμε χαρτιά νόμιζαν ότι είναι πλαστά και τον φίλο μου τον πήγαν μέσα. Ακόμα κι όταν περίμενα στην ουρά για την ροζ κάρτα ήρθε η αστυνομία και μας επιτέθηκε. Είχα για μέρες τα σημάδια πάνω μου.
Ειρήνη, δημοσιογράφος ΕΡΤ: Στις 11 Ιουνίου, ο κόσμος έδειξε ότι δεν πίστευε αυτά που έλεγε η κυβέρνηση για τους δημόσιους υπαλλήλους. Ότι αυτά που έλεγε για εμάς ότι είμαστε χαραμοφάηδες και ότι είμαστε η προσωποποίηση της λαμογιάς, ο κόσμος δεν τα πίστεψε και γι’ αυτό ήρθε και μας στήριξε. Υπάρχει ενδεχομένως κόσμος που τα πιστεύει και γι’ αυτό κάθεται σπίτι του, αλλά είναι λίγος αυτός ο κόσμος. Δεν υπάρχουν δημόσιοι ή ιδιωτικοί υπάλληλοι, καλοί ή κακοί. Υπάρχουν εργαζόμενοι και πρέπει να είμαστε όλοι ενωμένοι. Τα συμφέροντα είναι κοινά. Δεν ήμουν αργόμισθη. Ο κόσμος πιστεύω πλέον ότι δεν τσιμπάει στο ότι για όλα φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι. Αν τσιμπάει είναι ένα μικρό ποσοστό. Η αλληλεγγύη που είχαμε κι έχουμε εμείς στην ΕΡΤ είναι τεράστια. Μιλάμε για πάνω από ένα εκατομμύριο. Δεν γίνεται ακόμα ο κόσμος να πιστεύει ότι ήμασταν δημόσιοι υπάλληλοι βολεμένοι. Σήμερα είμαστε στο αντιφασιστικό και είμαστε σε όλα τα μέτωπα γιατί το πρόβλημα δεν είναι ενός κλάδου. Όλοι μαζί θα το αντιμετωπίσουμε.
Cyprien, ιδιοκτήτης καφέ: Βιώνω το ρατσισμό συνεχώς -τον περασμένο Νοέμβρη στη χειρότερη μορφή του. Ήρθαν και μου έκαψαν το μαγαζί. Πήγα την Κυριακή να ανοίξω το καφέ μου που είναι κοντά στην Πλατεία Αμερικής, και βρήκα εκεί άντρες με μπλουζάκια της Χρυσής Αυγής -είχαν βάλει λουκέτα. Τους ρώτησα γιατί. Μου είπαν να φύγω και να μην ανοίξω το μαγαζί. Φοβήθηκα κι έφυγα. Το βράδυ κατά τις 2 χτύπησε το τηλέφωνό μου και μου είπαν ότι το μαγαζί μου είχε πάρει φωτιά. Πήγα στην αστυνομία, μου έδειξαν κάποιες φωτογραφίες. Τους έπιασαν και μετά τους άφησαν ελεύθερους. Εγώ τι να το κάνω; Τώρα το μαγαζί μου είναι καμένο. Κι εγώ και η οικογένειά μου έχουμε μείνει χωρίς δουλειά. Είμαι εδώ σήμερα και θα είμαι κάθε φορά για να φωνάξω ενάντια στο φασισμό και το ρατσισμό.
Sayed, μηχανικός στα καράβια: Υπάρχει ισλαμοβοφία. Δεν έχω βιώσει το ρατσισμό μόνο σαν Μουσουλμάνος. Εδώ έχουν πρόβλημα με όλους τους μετανάστες. Μόνο και μόνο επειδή είσαι μετανάστης έχεις πρόβλημα τα τελευταία χρόνια. Η Χρυσή Αυγή δε μας θέλει εδώ. Πριν χρόνια δεν είχαμε πρόβλημα. Είμαι 12 χρόνια εδώ, όμως ποτέ η Ελλάδα δεν ήταν σε τόσο κακή κατάσταση. Δεν μπορείτε να καταλάβετε την διαφορά που βλέπουμε οι μετανάστες. Ήρθαμε για κάτι καλύτερο και ζούμε αυτήν την κατάσταση. Κάθε χώρα πρέπει να έχει νόμιμα τζαμιά. Να μπορούμε να πηγαίνουμε. Στο Πακιστάν έχουμε 500 εκκλησίες. Τι λέμε εμείς; Είναι παράνομες; Όχι! Η κάθε θρησκεία δεν έχει δικαίωμα να απαγορέψει στην άλλη θρησκεία να υπάρχει και να εκφράζεται.
Κατερίνα, άνεργη: Βιώνω το ρατσισμό της ανεργίας. Ο κόσμος που ζει στην ανεργία δέχεται επιθέσεις από μία σειρά πραγμάτων εκτός από τον κοινωνικό ρατσισμό. Χάνει την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, βρίσκεται στο περιθώριο της κοινωνίας, ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας τον θεωρεί ως βάρος απέναντι στις κοινωνικές υπηρεσίες που μπορεί να πρέπει να του παρέχει το κράτος. Προσπαθούν μας πείσουν ότι οι άνεργοι είμαστε βάρος και ότι καταναλώνουμε κοινωνικές δαπάνες αντί να προσφέρουμε χρήματα. Ειδικά οι άνεργοι άνω των 35 που φοβούνται ότι δεν θα βρουν ποτέ δουλειά, γιατί είναι ακριβοί σαν εργαζόμενοι, είναι στο περιθώριο γιατί μέσα στην κρίση ή δε θα βρει δουλειά ή θα βρει να κάτι σε συνθήκες δουλείας με 300 ευρώ με δίμηνες συμβάσεις. Απασχόληση γαλέρας δηλαδή κι όχι απασχόληση για να ζήσουμε.
Χαρίκλεια, σερβιτόρα: Περιστατικά φυλετικού ρατσισμού, σεξισμού βιώνω σε κάθε πτυχή της ζωής μου. Εγώ δουλεύω σαν σερβιτόρα, είμαι φοιτήτρια και μπορεί να βιώσω από σφυρίγματα μέχρι το «τι είσαι εσύ μάνα μου» και υπάρχει κι ο σεξισμός που μπορείς να βιώνεις και μέσα στις σχέσεις σου. Τις φιλικές, ερωτικές, που ναι μεν είναι πιο κεκαλυμμένος, αλλά υπάρχει, γιατί βλέπεις τα κατάλοιπα, την κτητικότητα για παράδειγμα από τον σύντροφό σου. Μπορεί εγώ να μην το έχω αισθανθεί σε προσωπικό επίπεδο σε έντονο βαθμό, αλλά στο εργασιακό κομμάτι το έχω βιώσει. Ακόμα και τα κριτήρια για να κάνεις αυτή τη δουλειά είναι σεξιστικά. Το αν είσαι όμορφος καθορίζει αν θα σε προσλάβουν. Μου έχουν ζητήσει να γίνω πιο ευγενική, αλλά πιο χαριτωμένα ευγενική με τους πελάτες. Μου έχουν πει «έλα πιες κι ένα σφηνάκι μαζί τους», κι εγώ επιμένω στο ότι βρίσκομαι εκεί για να κάνω τη δουλειά μου. Σου μιλάνε ως πράγμα και που πας να πάρεις παραγγελία και κοιτάζουν τα βυζιά σου. Ακόμα και στον δρόμο όταν κάνω ποδήλατο. Μπορεί να μην οδηγώ αμάξι να μου πουν τράβα στην κουζίνα σου, αλλά έχει να κοιτάζουν τα οπίσθιά μου και να με ακολουθούν και να φωνάζουν διάφορα. Γενικά πιστεύω ότι οι νέοι της γενιάς μου προσπαθούν να σπάσουν το σεξισμό στις σχέσεις τους. Πιστεύω ότι επειδή αλλάζουμε μυαλά αλλάζουμε και προς αυτήν την κατεύθυνση. Αλλά επειδή ο σεξισμός είναι από τους πρωτογενείς διαχωρισμούς θα σπάσει πιο δύσκολο κι έχουμε μεγάλο δρόμο να διανύσουμε.
Μυρτώ, μέλος LGBTQ κοινότητας: Η δική μου ιστορία δεν είναι ίδια με τις περισσότερες περιπτώσεις ομοφυλόφιλων. Οι γονείς μου το έχουν αποδεχτεί. Από τα 12 είχα καταλάβει ότι είμαι λεσβία και τους το είχα πει. Πέρα από αυτό με τους συμμαθητές και τους φίλους δεν ήταν δύσκολο για εμένα, αλλά γιατί εγώ το αντιλαμβανόμουν διαφορετικά. Δεν το έβλεπα σαν ταμπού. Είμαι ένα άτομο που ασχολείται με πολλά πράγματα, και ποτέ δεν άφηνα τη σεξουαλική μου προτίμηση να είναι αυτό που θα με καθορίσει. Δεν έβαζα ποτέ την σεξουαλική μου ταυτότητα ως κέντρο του τι είμαι. Δεν ήμουν η λεσβία του Σχολείου ή της Σχολής. Ποτέ δεν είχα περιστατικό βίας. Βίωσα ρατσισμό όμως για τα κιλά μου. Κυρίως λεκτικά. Το «βουβάλι» και τέτοια. Δεν έφτασε σε περιστατικό βίας, απλά η υποτίμηση. Μεγαλώνοντας περισσότερο με απασχολούσαν τα κιλά μου, παρά το γεγονός ότι είμαι γκέι.
Παναγιώτης, άνεργος: Εγώ έχω βιώσει ρατσισμό και για τα κιλά μου και γιατί είμαι άτομο με ψυχιατρικά προβλήματα. Έχω νιώσει ρατσισμό για το ποιος είμαι ως άνθρωπος. Υπάρχει πολύ ρατσιστική αντίληψη για άτομα σαν κι εμένα. Αλλά η λύση είναι να το παλεύεις. Να το παλεύεις όσο μπορείς ενάντια σε αυτούς που διαδίδουν τις ρατσιστικές ιδέες αλλά και σε όσους τις προβάλουν. Στο σχολείο έζησα το ρατσισμό έντονα. Τα παιδιά επηρεάζονται από τους γονείς τους και πώς οι γονείς επηρεάζονται από την καθημερινότητα που δημιουργεί το σύστημα. Αν τα παιδιά φοβούνται το διαφορετικό ή έχουν μάθει να αντιδρούν βίαια σε αυτό, αυτό είναι πρόβλημα ολόκληρο της κοινωνίας, γιατί αυτό το παιδί μεγαλώνοντας θα έχει αυτές τις πρακτικές ως καθημερινότητα. Και γι’ αυτό βρισκόμαστε εμείς εδώ και υπερασπιζόμαστε το διαφορετικό.
Πηγή: VICE (αποσπάσματα συμμετεχόντων από το Αντιρατσιστικό Συλλαλητήριο για τα είδη του ρατσισμού που βιώνουν οι ίδιοι καθημερινά)
...κλείνοντας με ένα σχετικό βίντεο που με προβλημάτισε...
