Ταμπού, ρατσισμός και προκατάληψη...συνοδεύοντας τη "διαφορετικότητα"

Γιατί μιλάμε;

   Μιλάμε,  φυσικά πρώτα και πάνω από όλα, για ανθρώπους.

Μιλάμε για γονείς, παιδιά, φίλους, συνεργάτες, συγγενείς, συντρόφους και τέλος μιλάμε για καρκινοπαθείς, άτομα με ειδικές ανάγκες, ομοφυλόφιλους, ναρκομανείς, διαβητικούς , άτομα με σκλήρυνση κατά πλάκας, σχιζοφρενείς, άτομα που πάσχουν από κατάθλιψη, ασθενείς με AIDS. Μιλάμε για ασθένειες ή για θάνατο. Δόθηκε μάχη για την πολιτικά ορθή ονομασία των ατόμων με την όποια δική τους , μοναδική διαφορετικότητα. Σωματική, ψυχική ή διανοητική. Για την πολιτικά ορθή συμπεριφορά όμως;

   Ας κοιτάξουμε λίγο ένα κομμάτι της πόλης μας…Προσεκτικά & από κοντά…ας κάνουμε ησυχία να ακούσουμε τι γίνεται, τι λέγεται και τι δε λέγεται…

«…Κόρνες, αγανάκτηση, επιθετικότητα. Οι θέσεις των αυτοκινήτων έχουν κλείσει τα πεζοδρόμια. Είναι αδύνατον να περάσει ο οποιοσδήποτε. Πόσο μάλλον ένα αναπηρικό καροτσάκι. Σε μια άλλη περιοχή κάποιοι συζητάνε ώστε να ανοιχθεί ένας ξενώνας ανθρώπων με ψυχικές ασθένειες. Οργισμένοι κάτοικοι κλείνουν τους δρόμους & διαμαρτύρονται: «Στη δική τους γειτονιά αυτοί δεν είναι καλοδεχούμενοι». Σε ένα νοσοκομείο πέθανε κάποιος. Σε γοργούς ρυθμούς θα γίνει η κηδεία. Χωρίς τα ενδιάμεσα – θεραπευτικά-  στάδια του αποχαιρετισμού. Το παιδί θα εμποδιστεί να παρακολουθήσει την κηδεία και θα του πουν ότι ο παππούς «έφυγε», αφήνοντας το λυπημένο, συγχυσμένο και θυμωμένο. Ο παππούς που τόσο τον αγαπούσε «έφυγε» χωρίς να τον χαιρετήσει;

   Μια παρέα ομοφυλόφιλων γυναικών γίνεται στόχος πειρακτικών σχολίων και εκείνες είτε θα αντιδράσουν ανοιχτά, είτε θα καταπνίξουν τα δικά τους συναισθήματα και θα φύγουν. Κουράστηκαν. Πρέπει να υπερασπίζονται κάτι,  το οποίο,  δεν αφορά τελικά, κανέναν. Μία από τις τελευταίες ειδήσεις στο Internet αφορούσε μαθήτρια σε σχολείο των ΗΠΑ όπου λόγω του αποκλεισμού της, επειδή έπασχε από αλωπεκία, αυτοκτόνησε. Δύο άλλες μαθήτριες έκαναν απεργία πείνας και πέθαναν και αυτές,  επειδή τις κορόιδευαν στο σχολείο ως «χοντρές». Η διαφορετικότητα ακόμα και σε θέματα εμφάνισης γίνεται στόχος και άνθρωποι πεθαίνουν…»

 

Να δούμε λίγο ακόμα; Στην ίδια πόλη. Το ίδιο προσεκτικά και το ίδιο κοντά…

 

  «…Κάποιοι γονείς μιλάνε ανοιχτά στα παιδιά τους για τις αρρώστιες, το θάνατο, τη διαφορετικότητα, το σεβασμό στον άνθρωπο.  Κάποιοι δάσκαλοι στα σχολεία σκύβουν με την ίδια ζέστη πάνω σε παιδιά από την Ελλάδα ή παιδιά που έρχονται  από άλλες χώρες. Κάποιοι γιατροί κάνουν μάχη με την οικογένεια που θέλει να απομονώσει σε κάποιο ψυχιατρείο τον σχιζοφρενή γιο της. Μα μπορεί να ζήσει και έξω με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή και ψυχολογική υποστήριξη. Κάποιες γυναίκες μιλάνε πιο ανοιχτά για τον καρκίνο. Ίσως πάνε παρέα με τη φίλη τους για μια μαστογραφία. Στο κάτω – κάτω η πρόληψη σώζει και το λένε και στην τηλεόραση οι τόσες διαφημίσεις.  Κάποιοι εργοδότες προσλαμβάνουν χωρίς πρόβλημα,  άτομα τα οποία,  ήταν κάποτε εξαρτημένα από χημικές ουσίες.  Κάποιες γυναίκες καταγγέλλουν τον βιαστή τους ή προσφεύγουν στα κέντρα κακοποιημένων γυναικών. Ένας άνδρας μιλά ανοιχτά για την κατάθλιψη που τον ταλαιπωρεί. Μεγάλες εταιρίες καλλυντικών και ρούχων βγάζουν στο φως «μοντέλα» που πάσχουν από ανορεξία για να αφυπνίσουν συνειδήσεις.

   Κάποιοι τελικά αποφάσισαν να μην κρύβονται στα σκοτάδια. Βγαίνουν στο φως και ζουν τη ζωή που εκείνοι έχουν αποφασίσει για τον εαυτό τους…»